Profesor Kornel Michejda był człowiekiem wielkiej pracy i mocnych zasad moralnych, zostawił po sobie pamięć świetnego chirurga, szlachetnego człowieka i dobrego Polaka. Pochodził ze znanego na Śląsku Cieszyńskim rodu, któremu zawsze bliska była sprawa polska. Był absolwentem pierwszego polskiego gimnazjum w Cieszynie, w czasie studiów medycznych w Krakowie zetknął się z gronem wybitnych uczonych i wspaniałych chirurgów. Karierę lekarską rozpoczął w Krakowie, tu w czasie pierwszej wojny światowej pracował w wojskowym szpitalu klinicznym kierowanym przez profesora Kadera, tu rozwijał swe zdolności chirurgiczne w klinice profesora Rutkowskiego. W 1922 roku, w 35 roku życia, został mianowany profesorem nadzwyczajnym nowo utworzonej katedry chirurgii w Uniwersytecie Stefana Batorego. Do Wilna przeniósł nie tylko doświadczenia chirurgiczne szkoły krakowskiej, ale również stworzył tam od podstaw prawie, w trudnych powojennych warunkach, nowoczesną, dobrze wyposażoną klinikę. Druga wojna światowa nie przerwała jego pracy naukowej i lekarskiej, działał jako chirurg na Wileńszczyźnie, przygotowywał publikacje i podręczniki. Po wojnie osiedlił się w Gdańsku, gdzie stworzył klinikę chirurgiczną w nowo otwartej Akademii Medycznej. W 1947 powrócił do Krakowa, by tu, gdzie spędził lata młodości i zdobył fundamenty wiedzy, służyć ludziom i nauce. W 1950 powołany został na stanowisko rektora Akademii Medycznej. Pod jego kierownictwem wykształciło się pierwsze powojenne pokolenie lekarzy. Wspomnień swych Profesor nie ukończył, przeszkodziła mu w tym choroba. Choć zdołał doprowadzić pamiętniki jedynie do czasów międzywojennych, to przecież nawet w tym kształcie są cennym i ciekawym dokumentem, piękną, pełną prostoty opowieścią o pracowitym życiu chirurga, który był świadkiem tego, jak jednoczy się i rośnie niepodległa Polska.