Księga cmentarna

Książka

W koszyku

oceń

Księga cmentarna / Neil Gaiman ; przekł. [z ang.] Paulina Braiter; il. Irek Kanior. - Warszawa : "Mag", 2008. - 284, [1] s. ; 20 cm.

Autor

Gaiman Neil Braiter Paulina. Tł. Kanior Irek. Il.

Temat

Powieść angielska

"Księga cmentarna" to bardzo sprawna opowieść o pewnym chłopcu, którego rodzina mieszkająca w sąsiedztwie starego, nieczynnego cmentarza - ostoi przyrody i pomnika lokalnej historii, zostaje zamordowana przez skrytobójcę. Morderca czyha także na najmłodszego członka rodziny- naszego bohatera, który jest zaledwie raczkującym niemowlakiem. Jednak dzieciak wiedziony zamiłowaniem do samodzielnych pełzających wędrówek i zaintrygowany uchylonymi drzwiami, wymyka się z domu i trafia na cmentarz. Tam zaś zostanie przygarnięty przez swoich nowych rodziców państwa Owensów. Historia ta byłaby może nieco makabryczna z uwagi na mord zbiorowy, i duszoszczipatielna z uwagi na Owensów, którzy zyskują dziecko, którego zawsze chcieli, gdyby nie fakt, że wypadki te dzieją się późną nocą, a państwo Owensowie są - jak by to ująć - nie tak znowu całkiem żywi. I to od wielu lat. "Księga cmentarna" to taki odpowiednik "Shreka". Jednocześnie dobra rozrywka dla rodziców i dla ich pociech, przy czym dla tych ostatnich także z pewnym walorem edukacyjnym. Uważam bowiem, że ta powieść nadaje się bardzo dobrze do oswajania młodszej młodzieży ze śmiercią, ale też z życiem.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Filia nr 1

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 82-3/F (1 egz.)

Recenzje:

Kto z was nie zna „Księgi dżungli” Kiplinga? Historia o chłopcu wychowanym przez wilki już dawno stała się częścią kultury i udowodniła, że wystarczy kochać, by odnaleźć rodzinę nawet w samym sercu tropikalnego lasu. Czy tylko tam?
Otóż Gaiman postanowił udowodnić, że dom można odnaleźć w miejscu, które zwykle przeraża żywych ludzi, i opowiedział historię chłopca, który wychował się na cmentarzu. Podobno pomysł na napisanie tej książki powstał w głowie Neila, (...) gdy obserwował on jak jego mały synek jeździ na trójkołowym rowerku wokół starych nagrobków cmentarza.
Główny bohater książki nosi wiele mówiące (a może nie mówiące nic) imię – Nik, zdrobnienie od Nikt. Swego czasu Odyseusz posługiwał się tym imieniem i wyszło mu to na dobre. Jak to będzie u Nika? Przekonacie się po przeczytaniu książki.
Dzieciak rósł wśród starych i nowszych nagrobków, otoczony opieką i miłością swoich przybranych rodziców – duchów, którzy opiekowali się dzieckiem lepiej niż niejeden żyjący. Brzmi przerażająco, prawda? Ale uwierzcie mi, Gaiman w tej książce poprzestawiał pionki - tu świat poza cmentarzem przeraża bardziej niż sam cmentarz.
Wiadomo, atmosfera cmentarza jak ulał pasuje do Neila, w jego książkach zazwyczaj martwi wychodzą bardziej żywi od samych żywych. Ciekawą sprawą jest opisanie zmarłych – stałe dodawanie do ich imion epitafium z nagrobków, stylizowanie ich mowy, mentalności i poglądów do epoki, kiedy żyli.
Jeżeli patrzeć tylko na samą fabułę, rzecz jasna można nie do końca poczuć zachwyt. Nie jest to wielka głębia, a miejscami wydaje się ciut naciągana. Brakowało mi czegoś do całkowitego katharsis pod koniec książki. Jednak nie o samą fabułę ty chodzi, a właśnie o świat przedstawiony. Gaiman doskonale balansuje na granicy świata żywych i świata martwych, na granicy ciepła i zimna, dobrego i przerażającego. Udaje mu się nie popadać ze skrajności w skrajność, bowiem nie jest to mroczna księga o strasznych duchach i nie jest to także przyjemna opowiastka dla dzieci na dobranoc. Rzecz jasna, tę książkę jak najbardziej mogę polecić dzieciom, jest ona pozbawiona okrucieństwa, w jakim Gaiman lubuje się na przykład w „Amerykańskich bogach”.
Bohaterzy książki z pewnością zostaną w pamięci czytelników na długo. Możliwe, że cytaty z nagrobków są niezwykle krótkie, ale charakteryzują poszczególne duchy z błyskotliwą dokładnością. Tajemniczy i mroczny Silas zapewne zdobędzie serca wszystkich czytelniczek (ciekawe, że kojarzył mi się ze Snapem…). Spokój i racjonalność Nika ma w sobie coś z chłodnego i stoickiego, cmentarznego… i nie raz odsyłała moje myśli do Rodziny Adamsów, choć w żadnym razie w „Księdze cmentarnej” nie ma absurdu i przebarwionego czarnego humoru jakim szczyci się ten serial.
Pada tu także wiele słów, dających do myślenia i podsumowujących ludzi jednym zdaniem. Oczywiście, ludzi żywych. Mi szczególnie zapadła w pamięć część cmentarza na nieoświęconej ziemi i młodziutka czarownica tam pochowana oraz Danse Macabre, które uważam za jeden z lepszych fragmentów książki – symboliczny i mocny, nie do końca wytłumaczony i nie dający się zapomnieć.
Podsumowując, „Księga cmentarna” to prosta bajka o głębokim sensie, a takowych jest we współczesnym świecie coraz mniej. Większość kunsztownych bajarzy już nie żyje, ale Gaiman, tak jak i jego bohater Nikt, szybko uczy się najważniejszych rzeczy u zmarłych. Bo przecież najważniejsze to słuchać i rozumieć…

Inne wydania: