Nie otwierajmy złu drzwi, bo potem tak strasznie trudno je zamknąć. Postaci dramatu: Kamila – piękna, zdolna tancerka, mistrzyni tańca towarzyskiego, od dwóch lat szczęśliwie zakochana we wrażliwym matematyku, Arturze. Dorota – bardzo przeciętnej urody, zakompleksiona marzycielka, singielka, której pasją (jedyną) jest nauka angielskiego. Co łączy te dwie, na pozór tak różne dziewczyny? Po pierwsze - przyjaźń. Po drugie: trudne relacje z rodzicami. Galerię postaci uzupełniają: Sławek – pedant z nerwicą natręctw i wieloma fobiami, Kicia, która serce straciła dla żonatego mężczyzny, uwodziciel o atletycznej postawie – Waligóra oraz Majka – rezolutna młodsza siostra Doroty. Rodzice Kamili ciągle się kłócą. O wszystko. Ich kłótnie przypominają wręcz relacje małych dzieci, wciąż robiących sobie na złość. Kamili trudno zatem z nimi żyć, bo nieustannie lawiruje między nimi obojgiem. Na szczęście jest zaskakująco w swoim postrzeganiu świata dojrzała. U rodziców Doroty jest zupełnie inaczej. To światowej sławy scenografowie, rzadko bywający w domu, praktycznie nieznający swoich obu córek. Obowiązki rodzicielskie wypełniają, dzwoniąc co jakiś czas do domu, w którym dziewczynkami opiekuje się babcia. I, jak to w życiu bywa, a młodzieńcze serca nie drzemią – pojawia się uczucie. Jakby go nie nazwać – emocją, zadurzeniem, fascynacją, młodzieńczą miłością. I bywa ono różne – czasem budujące, czasem destrukcyjne. Kamila na wakacyjnym zgrupowaniu poznaje przystojnego lekkoatletę Waligórę, któremu nie potrafi się oprzeć. Gdy wraca do domu, jej związek z Arturem nie jest już taki sam. Dorota natomiast po nudnych wakacjach u dziadków z utęsknieniem idzie do szkoły, gdzie początek roku przyniesie niespodziankę w postaci przystojnego studenta prowadzącego zajęcia WF-u. Kruchość związków, które rozpoczynają się w młodym wieku jest powszechna, co nie znaczy, że mniej boleśnie odczuwana niż w wieku dojrzałym. A zdrada boli zawsze… I ma różne oblicza. Co jest w niej bardziej istotne w zdradzie: fakt jej zaistnienia czy pobudki kierujące człowiekiem? Ewa Nowak porusza trudne tematy i sprawnie prowadzi splatające się watki aż do ostatnich zdań, nie zaniedbując żadnego z nich. Jak w życiu: akcja - reakcja i… konsekwencje. Książka Ewy Nowak "Kiedyś na pewno" jest prawdziwym odzwierciedleniem teraźniejszego życia młodzieży. Ich szczęścia jak i problemów. Głównymi bohaterkami powieści są Kamila i Dorota, przyjaciółki, jednak czytając książkę warto się zastanowić czy aby na pewno jest to przyjaźń?! A może to tylko zwykła szkolna znajomość? Obie mają kłopoty w domu, nie układa im się w sprawach sercowych, a na dodatek ich wzajemne relacje zostają poddane ciężkiej próbie. Książka pokazuje jak trudne przeszkody stawia nam życie, i jak niebezpieczny jest los. Książka posiada także głębokie refleksje, ta spodobała mi się najbardziej: „- Czego w swoim życiu nienawidzisz najbardziej? - Dwóch słów: 'kiedyś' bo to potwierdzenie, że nie umiesz czegoś umiejscowić w czasie, czyli zmyślasz, i 'na pewno' bo nic na tym świecie nie jest pewne". Sądzę, że książka ta warta jest przeczytania. Polecam ją nie tylko młodzieży, ale przede wszystkim rodzicom.