Dziewczynka w czerwonym płaszczyku

Książka

W koszyku

oceń

Dziewczynka w czerwonym płaszczyku / Roma Ligocka ; współpr. Iris von Finckenstein ; z niem. przeł. Katarzyna Zimmerer. - Kraków : "Znak", 2001. - 350, [2] s., [20] s. tabl. : il. (gł. kolor.) ; 22 cm.

Autor

Ligocka Roma (1938- ). Finckenstein Iris von. Oprac. Zimmerer Katarzyna (1961- ). Tł.

Temat

Ligocka, Roma (1938- ). Dziecko Żydzi Polacy za granicą Kraków (woj. małopolskie)

Gatunek

Pamiętniki niemieckie Pamiętniki polskie Pamiętniki żydowskie

Roma Ligocka napisała swą autobiografię po obejrzeniu filmu Lista Schindlera, kiedy to w postaci dziewczynki w czerwonym płaszczyku odkryła samą siebie. Postanowiła powrócić do przeszłości i ponownie przeżyć to wszystko, o czym tak bardzo starała się zapomnieć: dzieciństwo spędzone w getcie, strach, upokorzenie, śmierć bliskich. Swe wspomnienia przedstawiła z perspektywy małej dziewczynki - to właśnie nadaje jej opowieści niecodzienny, świeży i wzruszający ton.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Filia w Tyliczu

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 929-051 (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga ogólna

Tyt. oryg.: "Das Mädchen in roten Mantel", 2000.

Recenzje:

„Dziewczynka w czerwonym płaszczyku” to autobiografia niezwykła. Po wielu latach milczenia, strachu, próbie wymazania z pamięci okrutnych chwil ze swego wojennego życia Roma Ligocka zdecydowała się powrócić pamięcią do przeszłości i opowiedzieć całą swoją historię, dokonując jednocześnie swoistego rodzaju rachunku sumienia.
Autorka w swej książce opowiada o dzieciństwie, którego w zasadzie nie miała. Przeżyła je w getcie, (...) którym rządził tylko i wyłącznie strach, lęk, obawa przed nadchodzącym jutrem. Jej dzieciństwo było czasem pełnym upokorzeń, ogromnej biedy. Nie ominęła ją również śmierć bliskich jej osób. Dzięki przychylności zupełnie obcych jej ludzi wraz z matką udało się jej przetrwać ten ciężki czas. Dalsze jej opisywane losy dotyczą życia powojennego. Dorastaniu razem z Romanem Polańskim oraz Ryszardem Horowitzem. Mowa tu o wielu jej pasjach: literaturze, sztuce, teatrze, aktorstwie. Ligocka otwarcie też opowiada o swej fascynacji komunizmem. Bardzo szczegółowo opisuje świat krakowskiej cyganerii artystycznej, swojej przyjaźni z Piotrem Skrzyneckim. Wspomina o swych licznych romansach, emigracji, a także karierze. Z wielkim bólem mówi również o bolesnych doświadczeniach. Trudnych relacjach z matką, wieloletnich zmagań z depresją, uzależnieniem od leków, a także problemami związanymi z dokonywaniem życiowych wyborów. Jej losy na pewno poruszają. Przeżyć wojnę to naprawdę straszna trauma. Po tego typu przeżyciach z całą pewnością trudno jest wrócić do „normalnego życia”, być żoną, matką, człowiekiem….
Należy jednak być też nieco bardziej obiektywnym w odbierze tej autobiografii. Wiele osób doświadczyło tego, co Roma Ligocka, ale trzeba przyznać, że z autorką i tak los obszedł się nad wyraz łaskawie. Inni nie mieli, aż tak ogromnego szczęścia. Po wojnie wiodła przecież nawet „dostatnie” życie. Powinnam jej współczuć, ale jednak nie będę… Przykro mi… Kilka faktów z jej życia, do których autorka się przyznaje i mówi o nich wprost, niczego nie ukrywając, pozostawiły w mej pamięci niezatarte raczej złe wspomnienie o tej osobie. Jej pewne życiowe wybory są wręcz karygodne i uważam, że nie można ich usprawiedliwić traumą jakiej doświadczyła w dzieciństwie. Mimo mego osobistego ALE uważam, że autobiografia ta uznana jako zapis autentycznych przeżyć człowieka, który doświadczył tragedii II Wojny Światowej jest na pewno cennym źródłem tego typu doświadczeń.